Wiele się zmieniło w mojej rzeczywistości, odkąd pozwoliłam na przejawianie się duszy w moim codziennym życiu.
Mówi się, że realizacja jest cicha i może tak faktycznie jest, ale na pewno jest widzialna, realnie możliwa do zaobserwowania, kiedy tylko jesteśmy uważni.
Na pierwszym planie rzeczywistości ludzi w ciągłym kontakcie z duszą, wyłania się wdzięczność i honorowanie.
Wdzięczność za to, co jest, za to, co było i co będzie, bo dusza nie ocenia doświadczeń, tak jak robi to człowiek.
Wiedzenie wychodzące z czucia, wie doskonale, co przyciągamy do siebie w każdej chwili i tańczy z tym. W końcu to nasza kreacja.
Więc głęboko honorujemy siebie, swoje talenty, swoje miejsce zamieszkania, ludzi, z którymi mamy kontakt, ich talenty, swoją rodzinę, sytuacje, które do nas przychodzą, miejsca, w których się aktualnie znajdujemy, piękno wszystkiego, co nas otacza.
I tak na przykład zauważyłam, że odkąd mam wiedzenie duszy, miejsca w których przebywam – auto, mieszkanie, klub mistrzów, który prowadzę w Warszawie, stały się po części moją świątynią.
To miejsca, w których przejawia się moja dusza, więc stają się dla mnie wyjątkowe. Chcę o nie czule dbać, zapewniać im należyty i honorujący porządek. Bez wielkiej przesady, ale jest we mnie samoistne dążenie do honorowania tych miejsc, teraz z dalszej perspektywy widzę, że to ma związek właśnie z boskością, która cicho przenika do mojej rzeczywistości.
Honorujmy także nasze ciało, które jest miejscem zamieszkania naszej nieograniczonej świadomości. Kochajmy je, z wszystkimi jego ludzkimi niedoskonałościami, bo pozwala nam na przejawianie siebie w każdej sekundzie życia. Okazujmy sobie czułość 
Dbajmy o siebie od wewnątrz i od zewnątrz, obdarzajmy się pięknem, bo jesteśmy tego warci. 
Ania ze SzkołyDuchowości